کمی راجب ما بدونید 😉

به گواه تاریخ انقلاب اسلامی کار خودجوش فرهنگی یکی از عوامل اصلی جریان سازی گفتمانی بوده است. هسته های کوچک مردمی وقتی به دور از کاغذ بازی های بوروکراتیک با نگاه خالصانه به میدان می آمدند هنر بدیع ایرانی رنگ و بوی تعهد می گرفت و مثل یک چشمه پاک سال ها می جوشید. خیلی از اثرات فرهنگی امروز جامعه نیز اگر به منبع و سرچشمه آن نگاه کنیم به یک کارفرهنگی مردمی می رسد. این جریان ها دارای چندین ویژگی متمایز شده از نمونه های دولتی هستند.
***
اولین ویژگی منحصر به فرد کار خودجوش فرهنگی کم هزینه بودن است. آنها منتظر هماهنگ شدن یک ساختمان شیک و مبله با خدمات کامل و امکانات درجه یک نمی شوند. با همان امکاناتی که در دست دارند در یک مسجد یا خانه یکی از اعضا جمع می شوند و در توان خود برای رساندن گفتمان انقلاب به گوش هم محلی ها تلاش می کنند. دومین ویژگی، نوع تفکر این مجموعه ها می باشد. انقلابی بودن مهمترین ویژگی است که جناح فرهنگی مومن را از سایر کارهای خودجوش یا به قولی NGOها جدا می کند. تفکری که ریشه در وجود این مجموعه ها دارد و به وسیله بخشنامه ها، تحمیلی نیست. مومنینی که کار خودجوش می کنند هر چه می گویند یا می سازند حرف دلشان است و این نکته مهمی است، چرا که هر چه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند. سومین ویژگی این است که این مجموعه ها در کنار تعهدشان، به معنی واقعی هنرمند هستند. در حوزه های خود یاد گرفتند که تعهد و تخصص دو بال جدانشدنی است و نمی شود حرف خوب را در ظرف شکسته و بدون ریخت به مخاطب عرضه کرد.
***
اما این گروه هایی که خود عمل کننده هستند یا به تعبیری در جنگ نرم عملیات انجام میدهند نیاز به چه چیزی دارند؟ چطور می شود آتش توپخانه های فرهنگی را در یک جهت متمرکز کرد؟ افسران جنگ نرم در چه میعادگاهی باید باهم آشنا شوند و حرف هم را بشنوند و برای عملیات مشترک آماده شوند؟ این دغدغه ای بود که جز با حمایت سازمان های انقلابی مرتفع شدنی نبود. یکی از سازمان هایی که تلاش نمود این دغدغه را به یک سیاست تبدیل کند، سازمان فضای مجازی سراج بود که در قدم اول با شناسایی این مجموعه ها و آشنا سازی آن ها با یکدیگر راه ارتباط و همفکری بین فعالان انقلابی را باز کرد و با حمایت بدون دخالت سعی کرد این مجموعه ها را توانمند کند و در نهایت با ایجاد هماهنگی بین این مجموعه ها، اقدام های مشترک زیادی را در قالب یک امت واحده فرهنگی هدایت کند.